در صنعت حمل و نقل دریایی، هزینه‌ی تأمین سوخت شناور بخشی قابل توجه از کل هزینه‌های سفر را شامل می‌شود. در دهه‌های اخیر، روش‌های مختلفی جهت بهبود بهره‌وری از سوخت مصرفی شناورها ارائه شده که به کاهش این هزینه ها انجامیده است. کاهش مصرف سوخت، علاوه بر کاهش هزینه های سفر، هزینه های عملیاتی تعمیر و نگهداری شناورها را نیز کاهش خواهد داد.
از سوی دیگر، سوخت‌های فسیلی منشأ اصلی انتشار گازهای گلخانه‌ای است. لذا افزایش بهره‌وری سوخت (و در نهایت کاهش مصرف آن) تأثیر مستقیمی بر عملکرد زیست محیطی شناورها خواهد داشت. در همین راستا، سازمان بین المللی دریانوردی (IMO) اهداف دراز مدت را برای کاهش اثرات محیط زیستی صنایع دریانوردی تعیین نموده که این صنایع را ملزم انجام اقدامت کاهنده‌ی آلودگی محیط زیست خواهد کرد. همچنین سایر الزامات نظارتی محیط زیست مانند EEDI، EEXI، EEOI، SEEMP، MRV و DCS به طور فزاینده‌ای اهمیت پیدا کرده و مطابق با آنها، قوانین سختگیرانه‌ای برای کنترل انتشار آلودگی وضع گردیده است. بخشی از این مقررات، شناورها را ملزم به رعایت استانداردهای خاص جهت بهینه‌سازی مصرف سوخت می‌کند که طبق آنها، شناورها می‌بایست میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را گزارش کرده و در صورتی که این مقادیر خارج از محدوده‌های مجاز باشد، جریمه‌های سنگینی را پرداخت کنند.
موتورهای دریایی مورد استفاده جهت حمل و نقل تجاری عموماً از ارزان‌ترین نوع «سوخت بنکر» استفاده می‌کنند. با توجه به افزایش هزینه‌ی خرید سوخت‌های فسیلی در طول زمان (از 170 دلار بر تن در سال 2002 تا 700 دلار بر تن در سال 2014)، این هزینه‌ها، می‌توانند تا60 درصد از کل هزینه‌های عملیاتی یک شناور را تشکیل دهند. بسیار رقابت بالا و ظرفیت مازاد عرضه در صنعت کشتیرانی از یک سو و افزایش قیمت روزافزون سوخت نیز از سوی دیگر، منجر به تلاش برای دست‌یابی به روش‌های متعدد جهت افزایش بهره‌وری سوخت شناورها شده است.